De Sterkste Vorm: deel 2

Rebekka was nog jong, maar haar ervaring maakte dat ruimschoots goed. Ze had een pittige jeugd gehad, waardoor ze werd gedwongen snel volwassen te worden. Maar haar emotionele pijn was al veel minder dankzij een jonge man die op het juiste moment in haar leven kwam en haar door deze nare ervaringen heen hielp, met veel liefde, geduld en begrip.

Hij was niet alleen een romantische partner, maar ook een vaderfiguur. Hij leerde haar zichzelf weer lief te hebben en een onafhankelijke vrouw te zijn. Hij hield genoeg van haar om haar de ruimte te geven om in alle vrijheid van het leven te genieten. Deze vrijheid gebruikte ze om relaties met andere mensen te ontdekken, waarbij ze geen onderscheid maakte in geslacht, leeftijd of levensstijl.

Ze was inmiddels 23 jaar en hun wegen hadden zich liefdevol gescheiden, maar de liefde en dankbaarheid die ze voor hem voelde bleven voor altijd.

“Er is iets wat ik je zou moeten vertellen over mezelf, maar ik ben bang dat ik je afschrik.”

Het gesprek was even stil gevallen. De date ging zo goed tot op dat moment, en Karen was bang dat het vertellen van de waarheid er een eind aan zou maken. Maar ze vond het niet eerder er langer over te zwijgen. Ze ademde diep in. Ze was van plan om Rebekka het bij het uitademen gelijk te zeggen, maar het lukt haar niet met haar tong om woorden te vormen.

“Gaat het? Het lijkt of je ergens mee zit”, vroeg Rebekka vriendelijk.

“Nou, inderdaad, er is iets wat ik je zou moeten vertellen over mezelf, maar ik ben bang dat ik je afschrik. En dat is jammer, want ik heb het echt naar mijn zin met jou, maar ik heb er natuurlijk begrip voor. Ik hoop natuurlijk dat je er voor open staat, en, …ach ik klets maar door, ik…”

Rebekka pakte Karen’s hand, “adem in, neem je tijd”.

Haar woorden en aanraking waren erg geruststellend. Karen wist nu dat er geen weg meer terug was.

“Ik, euh,..ik heb een vriend”, stotterde Karen. “Ik heb een vriend en we hebben samen besloten een polyamoreuze relatie aan te gaan. Dat betekent dat…”

“Ik weet wat polyamorie is. En dat is prima. Ik heb genoeg liefde om te geven en delen. Ik dacht eigenlijk dat je me nu ging vertellen dat je was geboren als man”. Ze pauzeerde even en ging verder: ” Dat zou ik ook prima hebben gevonden als ik eerlijk ben”.

Karen had niet durven hopen op een betere reactie. Ze kon het bijna niet geloven. Ze was vol liefde en vreugde en het kostte haar moeite om niet in tranen uit te barsten. Ze bleven even zwijgend tegenover elkaar zitten, glimlachend, in de wetenschap dat er een wederzijds vertrouwen was.

Terwijl de wereld om hen heen leek te vervagen, gingen ze verder met hun gesprek, wat meer open en eerlijk was dan daarvoor.

De vrouwen waren duidelijk op hun gemak bij elkaar, ze waren niet gereserveerd, accepteerden elkaar zonder waardeoordeel.

“Dus, vertel me meer over je vriend. Wat voor een persoon is het?”

Het voelde even raar om over haar vriend te beginnen, een man waar ze zoveel van hield, op een date met iemand anders, een vrouw nota bene. Ze had als klein meisje niet gedacht dat haar leven er nu zo uit zou zien.

“We hebben een relatie van vijf jaar. Hij is aardig en liefdevol. Hij is heel slim, een astrofysicus. Zijn kennis gaat de mijne te boven als ik eerlijk ben”, lachte Karen.

Rebekka lachte met Karen mee, ze genoot er van te luisteren naar verhalen over haar vriend en hun relatie, wat als een heel gezonde relatie klonk, in balans, en dat is altijd een goed teken. Een teken van stabiliteit.

De wereld om hen heen leek even helemaal verdwenen terwijl ze steeds diepere gesprekken met elkaar voerden. De vrouwen waren duidelijk op hun gemak bij elkaar, ze waren niet gereserveerd, accepteerden elkaar zonder waardeoordeel.

De bar waarin ze zaten liep langzaam leeg en plotseling waren zij nog de enigen over. Het barpersoneel had hen laten zitten toen ze aan de schoonmaak begonnen, de vonken leken er van af te spatten. En af en toe luisterden ze stiekem mee naar het fascinerende gesprek dat ze voerden.

“Dames, de bar is dicht en wij gaan nu ook dus ik moet jullie echt vragen ook te gaan, het spijt me”, zei een jonge barmedewerker toen er echt niets meer was om op te ruimen of schoon te maken.

“Ik woon in de buurt, we zouden daar verder kunnen praten als je dat wil?’, stelde Rebekka voor.

“Ik wil je heel graag zoenen. Mag ik je zoenen?”

Karen moest even slikken. Betekende dit dat er ook echt iets ging gebeuren tussen hen? Ze wist niet zeker of ze daar a klaar voor was, en ze realiseerde zich opeens hoe snel het allemaal ging.

“Maak je niet druk, ik maak er geen gewoonte van om seks te hebben op de eerste date. Ik ben gewoon nog niet klaar met ons gesprek”, stelde Rebekka Karen gerust.

“Okee, laten we dat doen dan!”

Het appartement van Rebekka was klein en gevuld met kleine decoraties, veel waren er handgemaakt. Maar het was niet rommelig of vol, nee het was juist heel warm en gezellig, Karen voelde zich er gelijk al thuis. Het was echt een verlengde van Rebekka’s persoonlijkheid en Karen voelde zich echt op haar gemak.

Alles leek zo makkelijk met Rebekka. Ze was de juiste persoon om in je leven te hebben, als een vriendin, als een geliefde, als een partner. Het kriebelde in de buik van Karen, ze probeerde zichzelf tot rust te laten komen door rustig in en uit te ademen.

Ze fantaseerde over Rebekka’s tong en hoe deze over haar lichaam gleed, zoekend naar nieuwe plekken om te verwennen. Hoe haar tong zou eindigen tussen haar benen.

“Gaat het?”, informeerde Rebekka terwijl ze twee koppen thee in de kleine woonkamer op de tafel zette.

“Ja, absoluut! Ik ben gewoon…blij en echt op mijn gemak, geloof ik”, zei Karen gedecideerd en vertaald haar waardering voor Rebekka in een glimlach.

“Fijn om te horen”.

Beide vrouwen waren heel bewust van het verlangen om elkaar te zoenen en aan te raken, maar ze waren terughoudend om er naar te handelen. Tenminste op dat moment. Er was al een mentale klik gemaakt, maar hun lichamen hadden nog iets meer tijd nodig.

Karen dacht terug aan de avond ervoor, en ze fantaseerde hoe Rebekka haar aanraakte op de manier waarop Alfred dat ook altijd deed, waardoor ze nog meer opgewonden werd door de beelden in haar hoofd.

Plotseling kon ze zich heel goed voorstellen hoe Rebekka haar aanraakte, langzaam, maar met het zelfvertrouwen dat ook in haar woorden en acties naar voren kwam. Haar diepzinnige blik penetreerde haar gedachten terwijl haar vingers dat bij haar lichaam deden.

Ze stelde zich voor hoe haar borsten tegen haar warme lichaam voelden, de harde tepels door de wrijving. Ze fantaseerde over Rebekka’s tong en hoe deze over haar lichaam gleed, zoekend naar nieuwe plekken om te verwennen. Hoe haar tong zou eindigen tussen haar benen, terwijl ze haar heupen vast hield en haar deed rillen van genot.

Hoe ze Rebekka dicht tegen haar aan hield terwijl ze zich overgaf aan de heerlijke sensaties van het orgasme dat ze zou bereiken. Ze wist dat dit een fantasie was waarvan ze wilde dat het de werkelijkheid zou worden, maar ze was er gewoon nog niet klaar voor.

Alle aanrakingen werden beantwoord met de juiste reacties, alsof ze een non verbale afspraak hadden gemaakt over hoe het ritme van de kus zou zijn.

Karen had geen besef van de tijd waarin ze was verzonken in haar fantasie. Het moet echt meer dan een moment zijn geweest. De hele tijd zat Rebekka gewoon naast haar en observeerde Karen’s houding en uitdrukkingen.

“Waar was je?”, vroeg Rebekka met een grote grijns op haar gezicht alsof ze precies wist waar ze met haar gedachten was geweest.

“In de toekomst”.

“Het lijkt er op dat we een spannende toekomst tegemoet gaan”.

“Jazeker, het wordt spannend”.

Dit is waarom het ging. Karen had de spanning gemist wat je voelt bij de eerste kus, de eerste aanraking, bij alle eerste dingen bij iemand die je fascinerend vindt. Ze dacht terug aan de eerste kus met Alfred, hoe bang ze eerst was. Bang dat hij haar zoenen niet lekker vond, bang dat ze niet bij elkaar zouden passen. Ze moest er hardop om lachen.

“Ik lach graag mee om je grapjes, maar dan moet je ze wel hardop met me delen!”.

“Ik wil je heel graag zoenen. Mag ik je zoenen?”

Rebekka lachte. “Dat mag”.

Karen’s blik ging van haar ogen naar Rebekka’s lippen en weer naar haar ogen. De stem in haar hoofd kondigde steeds luid aan wat eigenlijk al heel duidelijk was: het gaat gebeuren, het gaat gebeuren. De stem viel stil op het moment dat ze de aanraking op haar lippen voelde, en ze alleen nog maar alle gevoelens en sensaties ervoer.

De kussen waren droog, zacht en heel langzaam, maar geleidelijk werden de zoenen steviger, en natter, en ze raakten elkaar steeds meer aan, zodat ze als vanzelf in een ander standje gleden. Alle aanrakingen werden beantwoord met de juiste reacties, alsof ze een non verbale afspraak hadden gemaakt over hoe het ritme van de kus zou zijn.

De tongen waren nog verlegen, maar kregen steeds meer zin om elkaar voor de eerste keer te ontmoeten. Eindelijk raakten ze elkaar met de top, hun monden wijder open zodat het vochtige warme vlees de ruimte kreeg. Hun tongen waren een ontdekkingsreis begonnen. Met de toenemende opwinding kunnen ook hun lichamen niet van elkaar af blijven, en vinden elkaar in het ritme van de kus.

Zo bleven ze minutenlang van elkaar genieten, voor hen voelde het als een eeuwigheid. Hun eerste lust bevredigd, stopten ze gelijktijdig met de kus. Karen werd overweldigd door enthousiaste gevoelens en liefde en kon niet wachten om Alfred alles over de avond te vertellen.

“We passen goed bij elkaar”, fluisterde Karen.

Rebekka giechelde: “Wat zei je?”.

“Ik moet weer gaan, maar ik hoop je snel weer te zien, zo snel mogelijk”, zei Karen verlangend en ze gaf Rebekka nog één zoen.

Onderweg naar huis voelde ze zich bijna verdrinken in gevoelens van geluk. Ze hoopte alleen dat Alfred ook zo’n fantastisch persoon zou ontmoeten, zo fantastisch als Rebekka.

VOLGENDE: lees deel 3 >

Heb je de vorige delen van dit polyamoureuze avontuur gemist? Lees deel 1 en deel 2 terug.