Het tweede deel van de ontdekkingsreis van een vrouw in de wereld van BDSM.

Toen ik aanvankelijk het intimiderende herenhuis binnenging was het gevoel van niet thuishoren sterk. Echter, de waarde van mijn onschuld op deze plek is de minst verwachte wending van de avond. Met elke minuut die na deze realisatie verstrijkt, begin ik me zelfverzekerder te voelen en raak daardoor in een paradoxale staat van zijn. Uitwendig probeer ik de rol van de verdwaalde Alice in Wonderland te behouden, terwijl ik me inwendig uniek en krachtig voel. Ik vraag me af wat er is gebeurd met de vrouw die we voorheen afwezen.

“Wat is daar?”, vraag ik, terwijl ik naar de deur wijs door welke ze de kamer verliet. “Laten we erachter komen”, zegt mijn mentor van de avond enthousiast en plaatst zijn hand op mijn onderrug om me voorzichtig door de deuropening te duwen, een kleine kamer in. De kamer lijkt een tussenkamer te zijn en is zo klein dat een kaars voldoet om de hele kamer te verlichten. Een zwart gordijn hindert mij te zien wat erachter zit en ik wil voortzetten, maar hij stopt me. “Sluit je ogen”, zegt hij zachtzinnig. Zonder aarzeling sluiten mijn oogleden. Hij verhindert enige beweging als hij zijn hand over mijn oogleden plaatst en raakt met zijn lippen zachtjes de mijne. Ze zijn ongelofelijk zacht en zijn gezicht is gladgeschoren. Mijn oogleden worden bevrijd en het voelt alsof ik minutenlang in de duisternis was, voordat ik de bekende vorm van zijn masker weer zie. “Sorry, dit moest ik echt even doen. Je bent het hoogtepunt van mijn avond”, zegt hij nederig. Als ik zijn woorden hoor, razen tintelingen door mijn lijf die zich verenigen bij mijn hart en het enigszins sneller laten kloppen. Plotseling wordt het gordijn opzij geschoven en de vrouw met het kwaadaardige masker komt tevoorschijn. Ze is niet alleen. In haar hand ligt een lijn die verbonden is aan een halsband, gedragen door een naakte man kruipend op zijn handen en knieën. Hij begint naar ons te blaffen en onmiddellijk trekt ze hard aan de lijn en transformeert het geluid van blaffen naar dat van stikken. “Ik kan niets meer met deze bastaard beginnen”, schreeuwt ze en duwt de lijn in mijn hand.

“Hij is een hele stoute jongen geweest. Geef hem ervan langs”, beveelt de vrouw me die boven op hem zit.

Voordat ik door heb wat er is gebeurd, haast de man zich terug achter het gordijn en trekt me met hem mee. We staan in het midden van een kamer die op een middeleeuwse martelkamer lijkt en mijn ogen zijn weer wijd open. De man kijkt me met puppyogen aan en hijgt hevig met zijn tong uit zijn mond. Vreemd genoeg krijg ik het gevoel dat hij echt een hond is en aai hem over zijn hoofd. Juist als mijn gids ons vergezelt heeft, trekt de hond-man mij verder de kamer in. Ik besluit controle te nemen en trek zo hard dat hij op de grond valt en begint te janken. “Maak je geen zorgen, je doet precies wat hem opwindt”, stelt mijn gids me gerust en wijst naar een bord aan de muur. ‘Stopwoord: Ananassen’, staat erop. “Zolang je geen ananassen hoort, zit je veilig”, fluistert hij.

Naast ons ligt een man op een tafel, terwijl twee vrouwen in korte leren jurkjes langzaam heet kaarsvet op zijn torso laten druppelen. Hij probeert te bewegen, maar op dat moment klimt een van de vrouwen boven op hem, slaat hem hard in zijn gezicht en gaat verder met het kaarsvet. De andere vrouw ziet me kijken en loopt naar me toe om me haar zwarte kaars te geven. “Jij ziet eruit alsof je wat spanning wilt loslaten”, zegt ze en neemt de lijn uit mijn handen. De hond-man lijkt opgetogen over wederom een ander baasje en wiebelt met zijn kont in haar richting. Een paar momenten later is haar lange hak in zijn anus verdwenen en doe ik alsof ik weer bevries, wetende dat het mijn volledige gemaskerde gids zal opwinden. “Kom op’, zegt hij en met kleine stappen loop ik richting de tafel. “Hij is een hele stoute jongen geweest. Geef hem ervan langs”, beveelt de vrouw me die boven op hem zit. Grote delen van zijn lichaam zijn al bedekt met opgedroogd zwart kaarsvet en ik zoek naar een vrije plek. Ik richt en kantel de kaars om het kaarsvet eruit te laten lopen. Ik kijk naar zijn gezicht en beoordeel zijn reactie. Hij zet zijn tanden op elkaar en kreunt diep. Ik herhaal het proces totdat er geen vloeibaar kaarsvet meer over is om hem mee te martelen. Mijn hart raast en ik kan niet aan het feit ontkomen dat ik opgewonden ben door zijn pijn. “Kun je zelf pijn verdragen?”, vraagt mijn gids me hoopvol.

Onmiddellijk wil ik naar de stoel lopen, maar ze houdt me tegen, vergrendelt haar handen om mijn ondergoed en trekt het kapot.

“Wat heb je in gedachten?”, vraag ik onschuldig. Zonder iets te zeggen kijkt hij in de richting van de deur en hoef ik niet te doen alsof ik gechoqueerd ben. Daar is ze weer, haar kwade masker zoekend naar haar volgende slachtoffer. Als ze me ziet begrijp ik dat haar besluit al vaststaat en er dit keer geen ontkomen aan is. “Denk eraan, ananassen”, herinnert mijn gids me, terwijl ze doelgericht op ons afloopt en onderweg een leren zweep van een tafel pakt. “Waarom ben je nog aangekleed?, vraagt ze woedend, gevolgd door een harde knal van de zweep op de vloer. Ik word gevuld met een verrukkelijke sensatie van angst en beweeg de bandjes van mijn jurk van mijn schouders af. De zwaartekracht trekt mijn bordeauxrode jurk richting de grond en laat me in mijn kanten ondergoed staan. Ze vordert me te gaan zitten op wat op een middeleeuwse gynaecologenstoel lijkt. Onmiddellijk wil ik naar de stoel lopen, maar ze houdt me tegen, vergrendelt haar handen om mijn ondergoed en trekt het kapot. Als ik mijn lichaam in de stoel plaats voel ik me kwetsbaar en heb ik beelden van gekleurde ananassen in mijn hoofd. Ze gaat tussen mijn benen staan en buigt voorover naar mijn gezicht. “Ik heb het gevoel dat je erg strak daar beneden bent. Ik zal je expanderen”, fluistert ze in mijn oor en laat een vinger in me glijden.

Momenten later bewegen haar vier vingers in mij en staat mijn gids naast ons zichzelf te bevredigen. Hij kijkt niet naar beneden, maar blijft gefocust naar mijn gezicht kijken. Ze haalt haar vingers uit me en ruikt eraan, voordat ze dik gouden glijmiddel langzaam over haar kleine hand giet. Met gemak laat ze haar vier vingers weer binnenglijden, vormt een tuit met haar hand en gaat verder dan daarvoor totdat er een nieuw gevonden weerstand is. Ze draait haar hand rond en duwt met elke draai iets harder. De pijn is een genot. Ik wil er meer van voelen en probeer te ontspannen om haar te seinen dat ik er klaar voor ben. Ze duwt hard, maar langzaam en plotseling is haar hele hand omringd door mijn warme vlees en voel ik overal druk. Met haar vingers begint ze in mijn baarmoedermond te knijpen en ik schreeuw, terwijl alle spanning van de avond wordt vrijgelaten en nu rond haar hand pulseert. Ik kijk omhoog in de ogen van mijn gids, voordat ze naar achteren wegdraaien en zijn oogleden dichtgaan. Ze trekt haar hand en daarmee het laatste van mijn onschuld uit me. Ik zal nooit meer dezelfde zijn.

Wordt vervolgd…